برای این کار ابتدا مداری همانند شکل ۵ را در محیط Proteus ببندید. همان­طور که در شکل می‌­بینید ارتباط سریال دو میکروکنترلر از طریق پایه‌های TX و RX صورت می‌­گیرد.

این پایه‌ها در این ­دو میکروکنترلر باید به صورت ضربدری به هم متصل شوند، به این معنا که پایه‌ی RX در یک میکرو باید به پایه‌ی TX در دیگر میکروکنترلر وصل شود و همچنین پایه‌ی TX در میکروی اول باید به پایه‌ی RX در میکروی دوم متصل شود. علت این امر هم این است که اطلاعات ارسالی از یک میکرو از درگاه ارسال (TX) باید وارد درگاه دریافت در دیگر میکرو (RX) شود و بالعکس.

شکل ۵: دو میکروکنترلر متصل به هم از طریق ارتباط سریال

در اینجا می‌خواهیم میکروکنترلر اول یک کاراکتر را برای میکروی دوم ارسال کند و میکروی دوم این کاراکتر را بر روی LCD چاپ کند.

در میکروکنترلر اول پس از انتخاب فرکانس میکرو برابر با 1MHz و همچنین انتخاب این میکرو به عنوان فرستنده و گیرنده و Baud Rate برابر با ۴۸۰۰ کد نویسی را شروع می ­کنیم:

while(1)
{
   printf("S");
}

با استفاده از این قطعه کد کاراکتر ‘S’ را از طریق ارتباط سریال ارسال کرده­ ایم.

حال باید در میکروکنترلر دوم این کاراکتر را دریافت و آن را روی LCD چاپ کنیم.

while(1)
{
   lcd_putchar(getchar());
   delay_ms(200);
   lcd_clear();
}

دقت کنید که تنظیمات این میکرو دقیقا مشابه میکروی اول است.

همانطور که می‌­بینید با دریافت کاراکتر ارسالی توسط دستور ()getchar و دادن خروجی این تابع به تابع چاپ کننده‌ی یک کاراکتر روی LCD توانسته ­ایم این کاراکتر را برای زمان محدود بر روی LCD همانند شکل ۶ چاپ کنیم.

شکل ۶: کاراکتر دریافت شده توسط ارتباط سریال

حال می­‌خواهیم رشته­‌هایی با طول متفاوت را از یک میکرو ارسال کرده و در میکروی دیگر آن را بخوانیم. برای این کار یک روش حرفه­‌ای و مطمئن قرار دادن یک آغاز و یک پایان برای رشته‌های ارسالی است. علت استفاده از این امر کاهش خطای خواندن از درگاه سریال و حصول اطمینان از درست خواندن رشته‌ی ارسالی است.

درست خواندن یک رشته به این معنا است ما آن رشته‌ی دریافتی را به درستی از ابتدا خوانده و در آخر آن رشته کار خواندن را تمام کنیم. برای این منظور در میکروی اول رشته را به صورت زیر ارسال می‌کنیم:

while(1)
{
   printf("*Hi, Usart World#");
   delay_ms(500);
}

همان­طور که می‌­بینید در ابتدای رشته کاراکتر ‘*’ و انتهای رشته کاراکتر ‘#’ را قرار داده‌ایم. علت این امر آن است که در گیرنده بتوانیم ابتدا و انتهای رشته را تشخیص دهیم و تمام کاراکترهای بعد از ابتدا تا انتها به عنوان کاراکترهای اصلی در نظر بگیریم.

پس از ارسال رشته یک تاخیر را در نظر گرفته‌ایم تا اطلاعات به درستی روی باس سریال تثبیت شوند. البته لزومی به استفاده از این نوع تاخیر در ارتباط سریال با کامپیوتر نیست.

در میکروکنترلر دوم نحوه‌ی دریافت و خواندن رشته به سبک زیر است:

#include <mega16.h>
#include <alcd.h>
#include <stdio.h>
#include <delay.h>

char str[20];
char ch;
int i = 0;

ابتدا با اضافه کردن یک رشته به طول مشخص (در اینجا 20) سپس با تعریف یک کاراکتر و یک شمارنده کار خود را آغاز می‌کنیم.

while(1)
{
   ch = getchar();
   if(ch == '*')
   {
      while(ch != '#')
      {
         ch = getchar();
         str[i++] = ch;
      }
      str[--i] = NULL;
      lcd_puts(str);
      delay_ms(400);
      lcd_clear();
      i = 0;
   }
}

سپس با خواندن کاراکترهای ورودی منتظر دریافت کاراکتر ‘*’ می‌مانیم (خط 3 ). در ادامه در صورت دریافت کاراکتر مورد نظر تا انتهای رشته که همان کاراکتر ‘#’ است، کاراکتر‌های ورودی را می‌خوانیم. کاراکترهای خوانده شده را درون رشته به ترتیب کپی کرده و شمارنده را افزایش می‌­دهیم.

پس از اتمام رشته چون کاراکتر ‘#’ هم درون رشته اضافه شده است آن را حذف کرده و در انتهای رشته عبارت NULL را که به معنای انتهای رشته است را اضافه می‌کنیم (خط 11).

سپس رشته‌ی تولید شده را روی LCD چاپ می‌کنیم و نهایتاً شمارنده را نیز صفر می‌کنیم تا برای دریافت رشته‌های بعدی منتظر باشیم. با استفاده از این تکنیک می‌توانید رشته‌هایی با طول‌های متفاوت که تنها در ابتدا و انتهای آنها کاراکترهای خاصی وجود دارد را ارسال کنید.